T-shirts met teksten – een rant

Integrity shirt

Dit shirt zagen we. Mijn eerste reactie: wow, een shirt met een citaat van C.S. Lewis, wat cool, wat bizar. Daarna .. laat ik eens het citaat lezen.

Er staat: Integrity is doing the right thing even when no one is watching [integriteit is het juiste doen zelfs wanneer er niemand kijkt] Was getekend, C.S. Lewis en de producent van de t-shirts.

Hoe meer ik daarover nadacht, hoe vreemder, hoe meer ironisch, op zoveel manieren, dit t-shirt voor me werd.

Want waarom zou je zo’n tekst op een t-shirt zetten, in een lettertype dat je zelf niet kunt lezen als je het draagt? Waarom zou je publiekelijk, met een tekst op je t-shirt, leesbaar voor anderen, uitspraken doen over wat het juiste is als je alleen bent. Wat is de boodschap van zo’n bericht, en voor wie?

Ik speculeer, maar als je daadwerkelijk van mening bent dat integriteit te meten is aan wat je doet als niemand kijkt, is het een beetje vreemd, in tegenspraak zelfs, om een t-shirt te dragen die heel zichtbaar iets daarover zegt.

Maar goed, integriteit zegt misschien niet zoveel over hoeveel je opschept, dus wie weet draag je als man (want het is een herenshirt) zo’n tekst om anderen ervan te doordringen dat jij privé ook altijd het juiste doet, niet alleen als anderen je zien. Je scheidt al je afval, tot aan het lipje van de melk, zelfs als er niemand kijkt, zelfs als het betekent dat je die vieze bakjes waar rauw vlees in ligt nog even moet afwassen voordat je ze bij het plastic afval kunt gooien. Je bent integer en iedereen mag het weten.

Maar nee, zo zijn t-shirts met teksten tegenwoordig niet bedoeld. De t-shirts met teksten die we in de winkels zien roepen allemaal een heleboel boude zaken, bedoeld om ons een positief gevoel te geven, over creativiteit, glimlachen en wat dan ook. Er zitten positieve woorden in de zin en het algemene gevoel is dus warm.  Het citaat staat los van wie dit het eerst gezegd heeft, maar staat ook los van de betekenis. Misschien is het gemakkelijker om niet na te denken over de betekenis van zo’n citaat als het niet in je eigen taal is. Dit shirt is wat extremer, een voorbeeld van disconnect, ik heb er even geen ander woord voor. Zoals we niet meer weten waar ons eten vandaan komt, weten we ook niet meer waar we onze inspiratie (of zelfs  geloof en waarden) vandaan halen. De ontwerper heeft waarschijnlijk allemaal fijne inspirerende quotes van Pinterest aan zijn manager laten zien en om een of andere reden kwam deze door de keuring. Het lijkt me sterk dat de producenten de naam van Lewis verder hebben gegoogeld dan alleen de Narniafilms …, misschien.

T-shirts die optimistisch in one-liners beloven dat de toekomst bright is, dat een glimlach veel goed maakt, met een zonsondergang erachter. De tekst doet er niet eens toe, het warme gevoel, zeker in een vreemde taal, is de fijne reden waarom we de shirts kopen. Ja hoor, ik geloof in creativiteit. Ja hoor, ik vind dat momenten belangrijk zijn. Ja hoor, integriteit is heel goed.

Hoe zou Lewis zich hebben gevoeld, dacht ik toen. Stel je voor, Oxford, 1962, Lewis scharrelt richting zijn vaste pub en tegenover hem loopt iemand hem tegemoet met dat citaat op een t-shirt. Wat zou hij denken, vinden? Zou hij hier royalty’s voor gekregen hebben?

Eenmaal thuis kon ik het niet uit mijn hoofd zetten, want wie weet is dit helemaal geen citaat van C.S. Lewis? Even zoeken en inderdaad, het is niet van Lewis. het citaat is een parafrasering van de woorden van ene Charles Marshall, ironisch genoeg schrijver van een boek dat vooral een einde moet maken aan geloven in sprookjes.

Gelukkig zal Lewis zelf niet het t-shirt tegenkomen, schrijvers hebben namelijk wel eens de neiging om te denken dat het citaat echt van hen is, zoals bijvoorbeeld John Green, die een mooi citaat met zijn naam eronder telkens tegenkwam en zelfs opnam in zijn merchandisewinkel, totdat bleek dat de mooie woorden niet van hem waren. Hier past natuurlijk het mooie citaat van Abraham Lincoln heel goed in.

Nog meer ironie? Dit zeer integere shirt is in de aanbieding.

Bewaren

Geplaatst in boeken, inspiratie | Getagged , | Een reactie plaatsen

Iedereen kan schilderen

Iedereen kan schilderen creatief zijn.

Will Gompertz zei het deze week heel mooi in dit interview in Trouw. Wat stukjes die mij best aanspraken (de vertaling, daar ben ik soms minder van onder de indruk).

“Veel dingen die we doen zijn dierlijk, zoals eten of slapen. Maar als we iets creëren, al is het een cake of een wiskundige formule of een jurk, tilt dat ons naar een ander niveau. We kunnen de cake uitdelen: we kunnen door creativiteit andere mensen raken”

“Mensen mogen doen wat ze willen natuurlijk. Maar wij doen vandaag de dag alsof kunstenaars, schrijvers en muzikanten een soort goden met uitzonderlijke giften zijn. Mensen zeggen: ‘Ik kan geen film maken zoals de Coen-broers (regisseurs van een reeks zeer succesvolle films, red) dus ik ben niet creatief.’ Dat is onzin! Iedereen kan creatief zijn op het niveau van de Coen-broers. Het gaat erom dat je je eigen ding vindt, en daar met eenzelfde toewijding als zij aan werkt. En dan…” Gompertz spreidt zijn armen: “Boem!”

“Je ‘ding vinden’ begint bij je eigen nieuwsgierigheid vertrouwen en niet argeloos doen wat anderen je vertellen.”

Over kinderen, school en leren nieuwsgierig worden blijven:

“Scholen moeten meer op kunstacademies lijken, vind ik. Nu moeten leerlingen feitjes uit hun hoofd leren. Feiten zijn de regel geworden, en die zorgen er dus voor dat niemand meer vragen stelt. En juist de nieuwsgierigheid die aan de basis van vragen ligt, is de aanjager van creativiteit. We leren kinderen als machines te opereren, in plaats van ze ruimte te geven om mens te zijn.”

En heel handig, meneer Gompertz stelt ook gelijk negen regels op voor denken als kunstenaar. Lees het interview hier.

Geplaatst in boeken, inspiratie | Getagged , , , , | Een reactie plaatsen

Kurt Vonnegut over maken

If you want to really hurt your parents, and you don’t have the nerve to be gay, the least you can do is go into the arts. I’m not kidding. The arts are not a way to make a living. They are a very human way of making life more bearable. Practicing an art, no matter how or badly, is a way to make your soul grow, for heaven’s sake. Sing in the shower. Dance to the radio. Tell stories. Write a poem to a friend, even a lousy poem. Do it as well as you possibly can. You will get an enormous reward. You will have created something.

Aldus Kurt Vonnegut in één van de essays in A man without a country.

Foto via Creative Commons van Miserlou https://www.flickr.com/photos/miserlou/

Foto via Creative Commons van Miserlou

Sinds dit jaar schrijf ik meer. Offline, creatief, fictie, dagboek en in kleine notitieboekjes. Als ik erover praat noem ik het vingeroefeningen, al was het soms uren zwoegen en heb ik zelfs twee ochtenden in een koffiezaakje gezeten, voor het gevoel. Sommige mensen vraag ik ze te lezen. Wie weet waartoe, maar uit bovenstaande citaat lees ik al dat zelfs die oefening al goed doet, leven dragelijk maakt, en zo voelt het ook.

Brain Pickings verzamelde nog acht regels voor schrijven van de man.

Geplaatst in boeken, inspiratie | Getagged , , | Een reactie plaatsen

Een kaartje met knopen

voorkantEen baby, een baby! Gelukkig is het nog steeds geen oud nieuws, zelfs niet in blogland, we hebben er een kindje bij. Op dit moment ligt ons dochtertje, een paar maanden oud, heerlijk te slapen. Het mooie van zo’n kleintje, ze blijft zo lang klein!

Elk kind is een avontuur. Baby nr. 1, inmiddels een vrolijke peuter, zette onze wereld vrolijk op zijn kop, en dat geboortekaartje bevatte zelfs het woord ‘avontuur’. Er stond een stoer bootje op. Voor baby nr. 2, ons kleine meisje, wilde ik ook zoiets, maar dan wat liever misschien. Net als een vouwbootje heeft een luchtballon iets zoets en wordt het natuurlijk voortgeblazen door de wind. Luchtballonnen vind ik erg leuk, zie ook hier, dus daarom een luchtballon. Het kaartje wilde ik dit keer  zelf maken. Nou ja, de eerste versie, de rest is allemaal computer- en printwerk.

Wil je ook zoiets maken? Ik kan me andere leuke vormen voorstellen, zoals een ijsje, een huisje, of misschien een kerstboom van knopen als kerstballen. Kijk op dit pinboard voor ideeën van anderen. Ik heb dit vrij groot gemaakt, ongeveer ter grootte van een A4. Zo werk je groter en prettiger. Ik heb hem vervolgens gefotografeerd en laten verwerken tot kaartje.

kaartje in kamertjeBenodigdheden

  • Vilt van 20 bij 30 cm in lichtblauw
  • een berg knopen (de mijne komen van twee oma’s en de Hema. Pipoos verkoopt zakjes met ‘granny knoopjes’.)
  • twee lintjes
  • een dik garen, bruin
  • een haaknaald, nr 6/7
  • hobbylijm

Ook handig: een soepkom/mok en een potlood.

Werkwijze

Maak eerst de ballon, door een cirkel (met soepkom en potlood) te tekenen op het vilt. Leg er vervolgens de knopen in zoals je leuk vindt. Voor mij werkte het het beste om van buiten naar binnen te werken. Plak ze vast op het vilt met lijm.
Haak hierna het mandje. Dat kan pas als je weet hoe groot je ballon is. Ik heb het op gevoel gedaan, eerst 8 losse, daarna omgedraaid en daarboven 8 halve stokjes, weer omgedraaid en weer 8 halve stokjes. Met dunner garen en een kleinere naald heb je meer steken en rijen nodig.
Plak vervolgens ook het mandje op het vilt. Plak vervolgens de uiteinden van de lintjes op, de ene kant onder een hoekje van het mandje, de andere kant onder een knoop. Ik had twee kleuren lintjes, die heb ik samengepakt en op dezelfde plek geplakt, om nog een beetje diepte in het plaatje te brengen.
Tot slot heb ik heel veel foto’s ervan gemaakt om te zorgen dat de kaartenmaker het plaatje goed kon gebruiken. Binnen, met daglicht, dat werkt het beste. De scanner zorgde voor teveel schaduw.

Inmiddels zijn de kaartjes allang verstuurd en is de kraamtijd allang voorbij. Ik heb deze ‘eerste’ kaart in de kamer van onze kleine gehangen, boven haar bedje. Zo kan ze alvast dromen van haar toekomstige avonturen.

Geplaatst in DIY, kinderen | Getagged , , , , | Een reactie plaatsen

Lezen zoals Umberto Eco

Aldo van Zeeland

“Read books are far less valuable than unread ones. The library should contain as much of what you do not know as your financial means, mortgage rates, and the currently tight real-estate market allows you to put there. You will accumulate more knowledge and more books as you grow older, and the growing number of unread books on the shelves will look at you menacingly. Indeed, the more you know, the larger the rows of unread books. Let us call this collection of unread books an antilibrary.”

Nassim Nicolas Taleb in the Black Swan (via Brainpickings weer gevonden) over Umberto Eco en zijn bibliotheek van ongelezen boeken. In 2009 telde Eco’s bibliotheek al meer dan 50.000 boeken volgens Der Spiegel.

“Culture isn’t knowing when Napoleon died. Culture means knowing how I can find out in two minutes. Of course, nowadays I can find this kind of information on the Internet in no time. But, as I said, you never know with the Internet.”

Umberto Eco las naar het schijnt zonder discrimineren, gebruikte alles wat hij kon en sloeg een brug tussen hoog- als laagcultuur, aldus Trouw.

Ik kreeg de film In de naam van de Roos tijdens een geschiedenisles op de middelbare te zien, en ik kan me niet herinneren of ik meer dan één boek, het eiland van de vorige dag, van hem gelezen heb (laat staan gesnapt), maar een paar jaar geleden maakte hij indruk op me met een interview over een expositie die hij had samengesteld in het Louvre over lijsten.

SPIEGEL: Why do we waste so much time trying to complete things that can’t be realistically completed?

Eco: We have a limit, a very discouraging, humiliating limit: death. That’s why we like all the things that we assume have no limits and, therefore, no end. It’s a way of escaping thoughts about death. We like lists because we don’t want to die.

Aldus het interview dat ik eens las in Der Spiegel. Ik blijf daarom vrolijk boeken verzamelen zonder ze te lezen, in de hoop dat ik sommige een keertje wel gelezen zal hebben. En ik maak lijstjes, heel veel lijstjes.

Geplaatst in boeken, inspiratie | Getagged , , | 1 reactie

Sint Maarten met de peuter, de buit en de opluchting

Sint Maarten kinderfeest Amsterdam
Foto van het Nationaal Archief met lampionnen van suikerbieten, Amsterdam, 1954.

P en ik komen allebei uit het zuiden, daar vieren ze niet echt Sint Maarten. In Noord-Holland zijn er dan ook jaren geweest waarin we alleen maar hard geworden dropjes konden bieden en van wanhoop met lichten uit de bel negeerden.

Dit jaar was onze peuter volgens de buurkinderen groot genoeg om lekker mee te lopen, trots op de lampion die hij gemaakt had op het kinderdagverblijf. Ons groepje van kinderen uit de straat, en alle moeders, bleek best wel wat liedjes te kennen. P bleef thuis met de baby en twee zakken snoep.

De eerste Sint Maarten met de peuter was dan ook zo:

  • niet weten dat er speciale stokjes met lampjes zijn die verder iedereen heeft
  • een ledkaarsje van de Hema onhandig aan de lampion vastbinden
  • paniek bij blaffende honden
  • het na een straat opgeven je kind ‘dank je wel’ te laten zeggen
  • subtiele hints geven zoals ‘oh, mandarijnen vind jij lekker!’
  • je kleintje onder de voet zien worden gelopen door de grotere buurkinderen
  • ‘huh, zingen ze dat nou echt?’ denken bij sommige teksten
  • Elk doosje rozijnen meteen open zien gaan
  • hapklaar spekjes gelijk zien verdwijnen in zijn mond
  • op het eind van de tocht zowel de buit als lampion zelf dragen .. en de liedjes zingen

en de volgende dag …

  • opgelucht zijn dat hij zijn avontuur al vergeten is (want, vraagt niet om snoep)
  • hem toch verwennen met de buit
  • zelf de lekkerste chocoladereepjes eruit pikken voor bij mijn koffie
  • de hele dag ‘dag meneer, dag mevrouw’ neuriën.

Volgens artikelen is het een traditie die vooral door scholen wordt aangegrepen om een heel sociaal verhaal te vertellen over de Maarten die zijn mantel deelde met een arme. De kinderen in mijn straat tellen vooral hun buit.

Geplaatst in kinderen | Getagged , , | Een reactie plaatsen

Papieren bootjes

bootje papierElk huis in onze straat heeft een voordeur met een rond raam. Dat van ons was afgeplakt met jaren 90 fleur-de-lis raamfolie, want elke voordeur heeft raamfolie, zodat je nooit ziet wie er voor je deur staat.

Prima om te integreren in ons nieuwe straatje, dus ik wilde ook best mijn raam afplakken, maar dan liever niet in de patroontje van de vorige bewoners (of die daarvoor). We kochten dus wat rollen raamfolie (ook voor de onderkant van het keukenraam ernaast), lekker mee met de rest. Maar nu? Wat maakten wij van ons raampje?

bootje glasP stemde voor onze naam, of voor Amsterdamse school-achtige strepen (denk jaren 30, denk Beurs van Berlage), maar dat leek me te ingewikkeld, want hoe houd het zo’n rondje bij elkaar als het al uit elkaar gesneden is. Bovendien, wat moet je met jaren dertig streepjes in een jaren 90 huis en jaren 50 bankstel en jaren 10 bewoners (2010, dan).

Misschien komt het door dit ronde raam, of doordat ik altijd wel aangesproken wordt door gevouwen bootjes, dus het werd een bootje. Soms voelt het net alsof ik er wat meer mee wil zeggen, alsof ik iedereen toewens ook te gaan varen op de wind, en soms denk ik dat ik ermee wil zeggen dat we een beetje verdwaald zijn, maar eigenlijk zit er geen verborgen boodschap achter.

Hoe ik het maakte
Ik plakte weken van tevoren, op maat, patroonloos raamfolie op het raam. Dit deed ik met wat water, een plastic spatel (om genoeg druk te geven) en dit filmpje. Ik tekende het bootje en de golven eerst op wat kraftpapier, sneed dat uit en plakte dat stuk papier tegen het raam. Ik ging vervolgens met een hobbymesje en een metalen liniaal (stiekem een spakenmeter van P) aan de slag. Zo’n hobbymesje is scherp, maar glas is altijd sterker, dus maak je geen zorgen over krassen op het raam. Je hebt twee lijntjes naast elkaar nodig en je moet echt het stukje ertussen ook snijden, anders trek je zo het hele folie weer van je raam. Ik denk dat het vooral goed is om dit eerst op papier te doen, want je werkt alsof met een sjabloon. Je moet de folie wel bij elkaar houden.

En nu heb ik ook nog een stukje folie bij het keukenraam, wat zal ik daar eens van maken?

Geplaatst in DIY | Getagged , | Een reactie plaatsen

Doilies in de winter

doilies op de lijnEr zijn nog wat doilies over (of napperons, zoals ik hier lees) na de doily lamp. Gelukkig is Pinterest een eindeloze bron van afleiding inspiratie, dus hier een aantal winterse ideeën.

Hangende sneeuwvlokken van Martha Stewart.

Een slinger, zoals gezien in de Etsy shop van Bunting Boutique.

Polswarmers van Jane Eyre bij een andere Etsy shop

Of allemaal samen op het raam, in de vorm van een kerstboom.

doily votiveVan een van de doilies had ik al een kaarshouder gemaakt, met polytex over een glas. Dat kan natuurlijk ook.

Wat zou jij met oude doilies maken?

Geplaatst in DIY, inspiratie | Getagged , , , | Een reactie plaatsen

Afhaken voor gevorderden

OmslagdoekIk ben niet zo goed met dingen afmaken. Tenminste, als het over dingen voor mezelf gaat*. Afhaken, dat is meer wat ik doe. Ik kan namelijk prima beginnen, maar dat doorgaan is soms best lastig (zoals voor een kwart van de mensen). De stapel begonnen projectjes is enorm, het aantal afgemaakte projecten een stuk kleiner. Maar nu ben ik dan eens niet afgehaakt, ik heb iets afgehaakt. Ik wilde namelijk eens iets groots gedaan hebben, zelf een sjaal maken. Het werd een omslagdoek, gevonden bij Drops en een beetje aangepast met wat picootjes op het einde en slechts twee kleuren.

Het heeft niet eens zo lang geduurd. Elke film in een niet al te vreemde taal heb ik doorgebracht met deze doek. Het garen is lekker dik, de naald is nummer 6. Dat helpt ook. En nu, als ik een paar uurtjes stil zit, typt dat best lekker, een omslagdoek om me heen. Net op tijd voor de koudere dagen. Het lijkt me ook leuk over een kort jasje, als een groot uitgevallen sjaal.

Omslagdoek afInmiddels kijk ik weer om me heen naar nieuwe projecten, hoewel, misschien haal ik er wel een paar uit die stapel oude onafgemaakte werkjes. Met kleine stappen steeds weer wat maken. Stiekem was dat ook een reden waarom ik begon met dit blog.

*Dat is trouwens ook het mooie aan blogs. Je maakt niets groots, met heel kleine stapjes, mini-projectjes, voeg je telkens wat toe.

Geplaatst in DIY, inspiratie | Getagged , , | Een reactie plaatsen

Leestip: Marilynne Robinson

Ze heeft een nieuw boek, Marilynne Robinson. Met een naam alsof ze van het Amerikaanse platteland komt (dat komt ze ook echt), maar schrijvend met zoveel eruditie, het enige woord dat erbij past, dat mijn hoofd soms tolt van de kennis, wijsheid en kwinkslagen in één alinea.

Ik werk me al weken door ‘When I was a Child I Read Books’, heen, maar dat gaat niet zo snel alleen in de bus naar mijn werk. Het is ook best zware kost, als een heel machtige chocoladetaart met laagjes waar ik telkens weer door word verrast. Ik kan er gewoon lang mee doen.

Nu is er dus een nieuw boek, Lila. Deel drie van een trilogy die begon met Gilead. Dat boek, een soort van brief van een 70-jarige dominee aan zijn heel jonge zoon, maakte indruk op me. Lila staat dus op mijn leesverlanglijstje voor de winter.

Een journalist van de New York Times bracht een paar dagen met Marilynne Robinson door en beschreef het hier. Smullen!

“This is a stupid metaphor: Cuttlefish have these amazing brains. Very beautiful. And they live about two years. In the economics of biology, there’s not a lot of value in that much brain for a creature that lives so briefly. It could be part of the problem that we don’t properly estimate the intelligence of any creature. They are so brilliant that there’s a sort of economic problem in the idea that they could live briefly once, under unfavorable circumstances. And that’s that.”

“We were positively encouraged to create for ourselves minds we would want to live with. I had teachers articulate that to me: ‘You have to live with your mind your whole life.’ You build your mind, so make it into something you want to live with.”

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Geplaatst in boeken | Getagged , | Een reactie plaatsen