Het gebeurt me elk voorjaar. Zodra het maar een beetje lente-achtig ruikt buiten, wanneer de bomen weer zichtbare knoppen hebben, val ik met onverbeterlijk optimisme weer voor de illusie: Ik denk dat het warmer wordt. Ramen gaan verder open, de verwarming blijft uit en ik zie het zonnetje als teken dat ik best zonder sjaal naar buiten kan. In februari heb ik dan ook altijd een loopneus en heb ik het veel te koud.
Eerdere jaren bekroop me vanaf maart ook een andere illusie. Een soort grootheidswaanzin, alleen gericht op het weer. Om een of andere reden ga ik denken dat, als ik me wat zonniger kleed, het weer zich aan zal passen. Als ik die rokjes en platte zomerschoentjes weer tevoorschijn tover, als ik die jassen weer ga dragen die net tussen zomer en winter inzitten, dan draaien die zon en die temperatuur dezelfde dag nog bij. Dan drogen de regenwolken en verdwijnen de plassen, want ik heb een superkracht. Dat denk ik echt. Op dat soort dagen kom ik regelmatig met een doorweekte lentebroek thuis (zo’n kleurige chino die aan je benen plakt, bijvoorbeeld) en met ijsklompjes in mijn ballerina’s in plaats van voeten. De volgende dag trek ik, gewapend met dezelfde waanzin, gewoon weer een rokje aan.
In het voorjaar roep ik ook steevast minstens een keer per week dat ik thuishoor in een warmer klimaat, want ik merk het heus wel, de kou. Ik vergeet het gewoon weer bijna meteen. Vanaf half maart, als de zon in de namiddag en vroege avond keihard in onze woonkamer en op het balkon schijnt, stel ik rond etenstijd een dineetje en roseetje op het balkon voor, zelfs als ik die maaltijd snotterend klaarmaak.
’s Nachts keer ik weer bibberend terug naar de woonkamer, haal daar de plaid van de bank af en leg die over het dekbed in een poging een heel klein beetje warmer te worden.
Telkens val ik voor die neiging. Ik denk mooi weer af te dwingen door te doen alsof het er al is. Mijn voornemen dit voorjaar: ik blijf lekker warm. Dus, mocht je mij in april of mei treffen met meerdere truien aan en een sjaal om, slurpend van kaneelachtige winterthee – vrees niet. Ik ben niet gek, ik probeer me aan te passen aan dit land en dit weer en ik laat mijn gedroomde superkracht even met rust. Misschien werkt dat beter.
