Door de korte zomergolf leek het een beetje gek, maar ik dacht al wekenlang over polswarmers. Ik had zelfs, op een zaterdagmiddag in september toen m’n schouders weer eens verbrandden, m’n oma gevraagd of ze die misschien zou kunnen maken. Ik krijg het namelijk koud van typen. In het Engels heten ze ‘extremities’, de uiterste puntjes van je lijf, en die worden bij mij koud. De voeten krijgen sloffen, ik wrijf soms ongegeneerd over mijn neus, maar die handen … daar had ik wat anders voor nodig.
Een zoekmachine leidde me naar deze post van Lindevrouw. Zij had het patroon weer van de Australische Inkberryblue hier, en dat patroon had plaatjes. Dus. Twee avonden later (een voor elke hand) heb ik polswarmers. Toegegeven, ik wil nog niet zeker of de vingertoppen ook heel de winter warm zullen blijven, maar vooralsnog scheelt dat stukje wel.
Het patroon is gemakkelijk, de instructies zijn duidelijk en als je eenmaal de smaak te pakken hebt is het goed te doen. Met variaties in diktes van pols of naald moet ik nog even experimenteren, maar vooralsnog is dit haakideetje goed uitgepakt. Ik ben zelfs al aan een veel groter haakproject begonnen (zei ze mysterieus).
Misschien ben ik in de warmste oktober ooit wel twee keer naar een handwerkwinkel gefietst. De dame achter de kassa vertelde dat mijn idee niet eens zo gek was. De vorige zomer had ze een berg van haar warmste wol verkocht op de warmste dag van het jaar.
4 Reacties op Gehaakte polswarmers